Yıllar geçtikçe çevremdeki insanların sayısı giderek azalıyor. Buna bağlı olarak da konuşup dertleşebileceğim, hadi abi bugün dışarı çıkıp kahvelerimizi alıp konuşalım diyebileceğim arkadaşım neredeyse hiç yok. Üniversite zamanlarından Halil vardı ki o da Ankara’dan ayrılınca giderek daha fazla yalnız hissetmeye başladım. İleride şu yazıyı okuyunca hangi konumda ve nasıl olacağımı bilmiyorum ama yazasım geldi yine. İçimi dökmek istedim yine … Korkuyorum çünkü; patron geldi, Mart gibi işimize son verilebileceğini söyledi. Bugün ayın 5’i ve 3’ünde aldığımız maaşlar ilk defa zamanında yatmadı. Evet, sinyaller gayet net.

• Pişmanım bu şirkete geldiğim için. Sebit gibi kurumsal bir firmadan kalkıp Tepe Prime’da, işte arkadaşlarm da var hem diyerekten geldim. Netaş gibi bir firma aradığında yok abi benim sözüm var oraya gideceğim dediğim için öyle pişmanım ki, belki de kariyerimin en büyük hatasını yaptım.
• Ocak 2012, Nokta’dan kovulduğum zamanlar ve Ocak 2015 … Ocak ayında mı sorun var yoksa bende mi pek anlayamadım. Korkuyorum artık Ocak aylarından.
• Korkuyorum, yanımda kimse yok. İçimi rahat rahat dökebileceğim, samimi hissettiğim.
• Korkuyorum, ya Mart dedikleri zaman Şubat olursa diye. Daha finansal açıdan kendimi zar zor ayarlayabilecekken hele. Kredi kartı borçlarım ne olacak diye korkuyorum.
• Korkuyorum, para getiremezsem diye. Sorumluluklarım var. Bi’ evin kirası, elektriği, ısınması, suyu, interneti …
• Korkuyorum, kardeşimle kalmam hadi neyse, ailem bir şekilde yardım ederler ama ya sonra ? Ya evlendikten sonra. Ya daha sonrası … ?
• Korkuyorum, kız arkadaşım yok. Olsa dertlerimi paylaşır mıydık ? O da üzülür müydü ? Teselli olur muydu ?
• Korkuyorum, ya iş bulamazsam diye. Bugün kariyer.net ilanlarına baktım ve pek iç açıcı değil. Yarın Başarı, Netaş, İnnova, AGM gibi şirketlerde çalışan arkadaşlarıma haber salacağım ama zannetmiyorum bir şey çıkacağını. Gerçekten korkuyorum bu kadar kısa sürede iş bulabilecek miyim ?

Korkuyorum be blog, belki bu sorunun üstesinden geleceğim ama son zamanlarda ara sıra aklıma takılır oldu bu olaylar. Ben bu mesleği gerçekten yapmak istiyor muyum ? Hep stres mi çekmek zorunda kalacağım ? Ama şunu biliyorum ki, 1 yıl sonra iyi veya kötü, bu yazıya denk geldiğimde gülümseyeceğim. Ve evet, “It’s gonna be okay”.