Özellikle 5 saatten uzak yerlere elimden geldiğince uçak ile seyehat etmeyi istiyorum. Malum uzun süre oturunca belim ağrıyor, üzerine koltukta rahat edemiyor, uyuyamıyorum. Sizde de aynı durum var mı bilmiyorum. Uzun süredir otobüs yolculuğu yapmıyordum ki bu sessizliğimi 3 Ekim 2015’de bozdum. Aksaray, Ağaçlı dinlenme tesisinde ayaklarım açılsın diye yürürken çubuk kraker alıp yiyerek 2 nolu koltukta oturan adam yanıma yanaştı, krakerden uzattı:

• Krakerli Adam: İyi uyuyorsun yalnız …
• Ben: Haaaa, ımmmm, şeyyy, evet.

Aslında uyuyamazdım, ama gel gör ki 2 gündür doğru dürüst uyuyamamıştım … Çocukluğumda Adapazarı’ndaydık. Arabayla yeni gelmişiz tüm ailecek, teyzemlerdeyiz. Gece 1-2 civarı sanırım … Kuzenimle yatma hazırlıkları yapıp, yarın oynayacağımız oyunları düşünürken aniden telefon çalmış, annem ve teyzem ağlamaya başlamıştı. O an korkmuştum. Sonra apar topar hazırlanıp geri memlekete dönmüştük. 2 Ekim öğleni de o ansızın çalan telefonlardan birisine yakalandım … yaptığım 1 dakikalık görüşme sonucunda apar topar uçak bileti bakıldı. Teyzem, ben ve kardeşim Adıyaman’ın yolunu tuttuk. Anneannem vefat etmişti. Babamın söylediği anı düşündüğümde sadece duraksadığımı hatırlıyorum. “Nasıl olur ya … Daha geçen hafta Kurban Bayramı’ndan Ankara’ya dönerken elini öpmüştüm …” diye geçirdim aklımdan. 2 Ekim sabahı dayımı aramış anneannem… Gel oğlum beni doktora götür, başım ağrıyor demiş. Dayım, hazırlan geliyorum ben, diye geri dönüş yapmış. Anneannem elbiselerini giymiş, pardüsosunu, bastonunu almış … Kapıyı açık bırakarak mutfakta oturup beklemeye başlamış. Dayım geldiğinde, hadi kalk ana gidelim cümlesine karşılık, kalkamıyorum demiş. Ben gidiyorum demiş ve dayımın kollarına yığılmış. Teselli bulduğum(uz) noktalardan birisi de yalnız başına vefat etmiş olmasıydı, daha kötü olurdu değil mi?.. Sonrası… Cenaze namazında, taziye evinde; her ” … merhumun ruhu için bilhassa Allah rızası için El Fatiha.” dediklerinde ağlamamak için kendimi zor tuttum. Mekanı cennet olsun.