Dokuz sene oldu … Hala aynıdır acısı, belki de gittikçe artar. En ufak bir titretmede, arkadaşın masayı sallamasında çıkar yürek yerinden kanayarak. Her görulen depremle ilgili yazı bir kez daha kanatır yüreği. Unutmaya calışmak boşunadır, unutulmamalıdır da aslında. Sadece yaşamaya alışmak gerekir o acıyla. Her kanadığında yara bandını sarmak gerekir usulca, düştüğünde tutunup kalkabilecek bir omuz gerekir en sağlamından… Sil bastan olmaz bunda, olmamalıdır da… http://vimeo.com/moogaloop.swf?clip_id=6137727&server=vimeo.com&show_title=1&show_byline=0&show_portrait=0&color=00ADEF&fullscreen=1